SYLVANUS

I.

SYLVANUS

Deus Silvarum. Servius ad istud Virg. Aen. l. 8. v. 600.

Silvano fama est veteres sacrâsse Pelasgos

Arvorum, nemorumque Deo lucemque diemque etc.

Publica, inquit, ceremoniarum opinio hoc habet, pecorum et agrorum Deum esse Silvanum, Prudentiores tamen dicunt esse eum ὑλικὸν θεὸν, i. e. Deum τῆς ὕλης. Hyle autem est faex omnium elementorum, id est, ignis sordidior et aer, item aquae et terrae sordidiora, unde cuncta procreantur: quam Graeci ὕλην, Latini materiam appellârunt: nec incognrue, cum materiae silvarum sint. Quod si igitur Deus τῆς ὕλης est, idem crit cum Pane. Veter. Glossae, Silvanus, Πὰν, θεὸς ὑλαῖος. Virg. tamen l. 1. Georg. v. 20. manifeste eos distinguit. Nam cum dixisset: Pan ovium custos, etc. interiectâ deinde Minervae ac Triptolemi mentione, subdit tandem:

Et tenerand ab radice forens, Silvane, cupressum.

Lucan. l. 3. v. 402.

Hunc non ruricolae Panes, nemorumque potentes

Silvani, Nymphaeque tenent. ———

Propert. l. 4. El. 4. v. 5.

Silvant ramosa domus. ————

Gratius Faliscus in Cynegetico, v. 20.

----- Inculto Silvanus termite gaudens.

Vide Lil. Gyraldum, Synt. 15. Horat. l. 3. Od. 29. v. 20.

Iam pasior umbras cum grege languido,

Rivumque fessus quaerit et horridi

Dumeta Silvani. ————

Apud eundem, l. 2. ep. 1. v. 139. et 143.

Agricolae prisci, fortes, parvôque beati

Tellurem procô, Silvanum lacte piabant.

Iuvenalis, Satyr. 6. v. 445.

Nam quae docta nimis cupit, et facunda videri,

Crure tenus medio tunicas succingere debet,

Caedere Silvano porcum, quadrante lavari.

Statius, l. 6. Theb. v. 109.

Non grassante Notô citius nocturna peredit

Flamma nemus. Linquunt flentes dilecta locorum

Otia, cana Pales, Silvanusque arbiter umbrae,

Semideumque pecus, migrantibus aggenit illis

Silva, nec amplexae dimittunt robore Nymphae.

Nic. Lloydius. Matronali pudicitiae insidiari creditus est. Augustin. de Civ. Dei l. 15. c. 22. Creberrima fama est, multosque se expertos, vel ab iis, qui experti sunt, de quorum fide dubitandum non est, audisse confirmat, Silvanos et Faunos, quos vulgo Incubos vocant, improbos saepe exstitisse mulieribs et earum appetisse ac peregisse concubitum. Et eundem sane esse Silvanum et Incubum, patet ex Glossario veteri, in quo Παν` ὁ Δαίμων, incubus Silvanus. Hinc Puerperis statim post partum custos adhibebatur, ne Silvanus per noctum ingrederetur et iacentem vexaret: et ut id significaretur, constituebatur quidam, qui pilô limen feritet, ut idem disserit Augustin. de Civ. Dei, l. 6. c. 9. et notavit Ioh. Meursius Criticarum Exercitat. parte 2. c. 1. Locus Augustini hic est: Mulieri fetae post partum tres Custodes commemorat (Varro) Adhiberi, ne Silvanus illam vexet: Eorumque Custodum significandorum causâ tres homines noctu circumire limina domus, et primo limen securi ferite, postea pilo, tertioo deverrere scopis: ut his datis culturae signis Deus Silvanus prohibeatur intrare. Additque, ab his tribus totidem nuncupatos Deos, Intercidonam, Pilumnum et Deverram. Eundem omni invidiâ abigebant, etiam coronato Asini capite ad lectum Puerperae suspenso; Bartholinus de Puerperio Veter. Quemadmodum autem Silvanus Puerperis, ita peris dormientibus Caprimulgus insidiabatur et Lilith, item Sagae et Stryges variis fascinis, quae vel alliô, vel alysô, vel Re turpi in collo ex annulo appensâ, abigebantur, Idem. Satuam illi positam fuisle, manu protensâ et cupressô ornata, cuius sationem primus invenerit, conicit Dempsterus, ex Gratio, Cyneget. v. 20.

----- Inculto Silvanus termite gaudens.

Et Martinao Capella, Nupt. Mercurii et Philol. l. 5. in principio,

Tunc primum positâ Silvanus forte cupressu

Percitus, ac trepidans dextram tendebat inermem.

Eidem inter Romanos tantum cultus exhibitus est, peractaque sacrificia a viris tantum. ut. Scholiastes Iuvenalis ad Satyr. 6. v. 447. Silvano mulieres non licet sacrificare. Et quidem primitus, ut rusticum decebat Deum, lac ei oblatum. Horat. l. 2. Ep. 1.

Tellurem poroc, silvanum lacte ptabant.

Postea porcus ei caesus est, ut diximus supra, in voce Sus, et docet Iuvenalis loc. cit.

Caedere Silvano porcum.

Mentio eius in vetustis marmoribus, quorum fragmenta: Silvano. Sancto. Larum. Philemon. P. Seanti. Eleutheri. d. d. Itemd, Silvano. Sancto. Sacro. Larum. Caesaris. N. et. Collegu. magni. Cn. Turpilius. Trophimus, voto. suo. suscepto. aram. de. suo. d. d. Item, Silvano. Sacrum. Sadal. eius. et. Larum. donum. posuit. Ti. Claudius. Aug. lib. Fortunatus a cura. amicorum. E quibus patet, non silvestrem tantum Deum, sed etiam domesticum, unum nempe ex Larium numero, fuisse. Vide Thom. Dempster. Paralipom. in Rosin. l. 2. c. 20. Catoni de R. R. c. 84. Mars Silvanus dicitur, quô nomme solem a Rusticis Romanis cultum fuisle, contendit Voss. quem, inquit, Aylvanum dixêre, non quasi solis praeesset silvis, sed quia vim suam exsereret in universam Elementarum ὕλην, sive materiem. Quod confirmat his verbis Servii ad Aen. l. 8. quae in Lexico citata. Similiter Macrobius Saturn. l. 1. c. 22. Pan ipse, quem vocant Inuum, sub hoc habitu, quô cernitur, Solem se esse prudentioribus pemittit intelligi. Hunc Deum Arcades colunt, apppellantes τὸν τῆς ὕλης κύριον, non silvarum dominum, sed universae substantiae materialis dominatorem, significari volentes. Ideoque Silvano et Pani omnia sua consecrabant. Vetus Scriptor de finibus agr. Nam omnis possessio tres Silvanos habet: Unus dicitur Domesticus, possessioni consecratus: Alter Agrestis, Pastoribus consecratus: Tertius, Orientalis, cui est in confinio lucus positus, a quo inter duo pluresve sines oriuntur. Ubi non dubium, quin Silvanus Agrestis sit Α᾿γρἐυς καὶ Νόμιος Α᾿πόλλων: quomodo et Aristaeus Arcadibus vocabatur, ut cognoscere est ex Scholisate Pindari in Pythia. Atqui Νόμιος Α᾿πόλλων Sol fuit. Vide Gerh. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idolol. l. 2. c. 13. et supra in voce Silvanus. De Silvano verô dendrophoro,

cuius in veter. Saxo mentio, supra ubi de Dendrophoris. Passeratius Silvani nomine quemlibet Daem onem silvestrem denotatum fuisse Veteribus, observat ad Propertium, l. 4. Eleg. 4. qua de re vide Barthium ad Statium, l. Theb. 6. v. 111. etc.

II.

SYLVANUS

avi sui et sororis filius, hôc modô. Valeria Tusculanaria, ob iram Veneris, Valerium patrem suum deperibat, remque nutrici communicat, quae dolis adorta herum, puellam quandam ex vicinis eum dixit adamare, quae adspectum eius, apertumque concubitum vereatur. Aliquando pater postmodum debacchatus lumen petiit: nutrix vero praeveniens, fugiensque sese praecipitavit, filia quoque inde evadens peperit Silvanum, quem Graeci Aegypanem vocant. Pater quoque Valerius dolore affectu sese dedit in praeciptium.

III.

SYLVANUS

consul, ann. Urb. Cond. 833.

IV.

SYLVANUS

fil. Boniti Gallis, de Constante Imperatore egregie meritus, cum calumniis se apud illum impetitum cerneret; Coloniae a militibus Imperatorem se salutari passus est: sed Ursicinus eum paulo post, ab Imperatore missus, sustulit. Vide Amm. Marcellin. item comes S. Pauli. 2. Corinth. c. 1. v. 19.